Zeker, een van de leukste dingen van mijn werk is het ontmoeten van geweldige mensen waarmee ik mag werken. Of het nou collega’s zijn op kantoor, brouwers of brouwerij werknemers, internationale collega’s, bar eigenaars, – personeel of – klanten – het is een verbazingwekkende groep van veelal zeer vriendelijke en goed gehumeurde mensen. Sommigen van hen zijn zelfs uitgegroeid tot vrienden: Phil in San Francisco, Marcus in Freising, Simon in Amsterdam, Janne in Helsinki, Andreas waar hij ook moge uithangen – om er maar een paar te noemen. Je maakt de gekste dingen met hen mee. En daar was dan opeens Markus – uit Wenen, met nog eens 3000 groen-wit geklede voetbalfans.

Markus werkt voor een Oostenrijkse bier importeur en er is een bepaalde klik. Sterker, het klikt zo goed dat hij me wist te overtuigen om met hem en zijn Rapid Wien fanclub mee te gaan om ze te zien spelen tegen Ajax, mijn team, in mijn thuisstad en -stadion – maar in hun deel ervan. Eerste keer dat ik ooit in Vak K stond, waar – als ik naar Ajax ga en dat is zelden want het bier aanbod is er vrij slecht – ik normaal gesproken mijn vinger naar zou opsteken. Ik kon maar beter geen Ajax kleuren dragen opdat ik niet zou worden gelyncht door 3000 Wieners (ja, ja ….), dus droeg ik zwarte kleding wat me passend leek. Wist ik veel: Ajax verloor 2-3 en de Wieners mogen nu tegen Man U spelen in de laatste Champions League Qualifier. Maakt niet uit: de dag zelf en de dag ervoor waren geweldig!

Echte fans komen een dag te vroeg en dat deden Markus en zijn maten. Ze hadden wat behoefte aan entertainment en dus toerden we brouwerij ’t IJ: zowel Patrick als Bart leidden ze rond en vertelden ze alles over brouwerij ‘t IJ, waarna we proef op de som namen in het IJ proeflokaal en vervolgens vertrokken we naar In de Wildeman, het kluphuis. We raakten elkaar kwijt op weg naar een Thaise snackbar. Niet getreurd: de volgende dag was de Dam gevuld met groen-wit Wieners die gestaag dronken, zichzelf voorbereidend. Het bleek een onvergetelijke ervaring te zijn. Rond vijven kroop de groep bijeen, politie rondom. Een man knipte met zijn vingers en alle handen gingen omhoog. Hij knipte weer en een brullend zingen begon, een lied over dat ze gekke Wieners zijn die hun vrouw de straat op schoppen om wat geld in het laatje te brengen zodat zij het kunnen besteden aan bier en voetbal, of zoiets maakte ik er uit op.

Vanaf hier was het totale chaos. Het zingen werd voortgezet totdat de politie ons in de metro naar Amsterdam Arena dwong. Daar was het zo heet dat niemand zelfs maar dacht aan zingen, maar toen de deuren werden geopend en de Wieners zich hadden gehergroepeerd, hun leider met zijn vingers knipte begon het weer. Tijdens het fouilleren bij het betreden van het stadion: brullend zingen. Tijdens de wedstrijd: geweldig. Ze stopten niet, behalve als ze voor een doelpunt moesten juichen, en tijdens de rust. Vlaggen zwaaiden continu. Er werd op trommels geslagen. Vak K moet steeds zeker twintig centimeter op en neer zijn gegaan onder hun ritmisch dansen. Ze bleven zingen, zelfs toen de thuisploeg en hun fans (behalve ik, een klein zwart steentje in een zee van groen en wit) het stadion allang hadden verlaten. ‘Wir woll’t Rapid Sehn!’ brulden ze en na een uur kwam de winnende en bezoekende ploeg hun fans bedanken en hen respect betuigen. De zingende fans namen een en ander galant in ontvangst, zongen nog een uur of zo door en toen werden we vrijgelaten. De meeste van hen vlogen vervolgens meteen naar huis. Ik nam een ​​metro terug naar de stad, een ervaring rijker die ik nog steeds niet helemaal kan benoemen – raar, groots, uniek, surrealistisch, al het bovenstaande?

En dit alles, echt, alleen maar omdat ik bier verkoop aan Oostenrijk en een kerel genaamd Markus. Darauf ein Bier!