In het Pinksterweekeinde vertrok een delegatie van rond zestig stamgasten en personeelsleden van Bierproeflokaal ‘In de Wildeman’ naar Beeston, nabij Nottingham, om het dertig jarig jubileum nog eens dunnetjes over te doen. ‘In de Wildeman’ is al jaren ‘tweeling’ met de pub van Neil Kelso, The Victoria Hotel: hij werd zestig en het werd een ontroerend, legendarisch weekeinde.

Ja, ik ben dol op ‘In de Wildeman’, noem het mijn #Kluphuis en ben de persoonlijke mening toegedaan dat dit Bierproeflokaal het maatgevende horecabedrijf van Nederland is. Afgezien van de overige stamgasten is het een fenomenale kroeg waar, zeker op het gespecialiseerde biergebied, een verfrissende gelijkwaardigheid heerst. Een gelijkwaardigheid waar anderszins de gemiddelde Engelse kroeg om bekend staat: hier staan, standenmaatschappij of niet, werkman en advocaat gebroederlijk aan de bar met een pint en een discussie. Verlaat men het lokaal is het meteen weer ‘You’ in plaats van ‘you’. Zo is het altijd geweest. Zo zal het altijd zijn. De gelijkwaardigheid van In de Wildeman bestaat vooral op biergebied: pils or RIS, ze hebben het, en u bestelt wat u lekker vindt. Je bent hier niet ‘meer’ naar mate je extremere bieren prefereert.

The Victoria Hotel is geen hotel meer: een voormalig wacht- en verblijfruimte langs de spoorweg naar Het Noorden is het, en nu een tamelijk fantastische pub met een verbijsterend aanbod van drank op alle gebied. Natuurlijk kan men hier ook eten: de kaart overstijgt het ‘eetcafé’ niveau ruimschoots, zowel op aanbod als prijs-kwaliteit verhouding. Zonder problemen voedde de keukenstaf een kleine tachtig eters die allen, na een grandioze excursie naar Chatsworth House (waar de Zeventiende Hertog van Devonshire resideert) en de micro brouwerij Peak Ales in Derbyshire eventjes à la carte kwamen eten. Ik was daarvan onder de indruk en raad u sterk aan om, mocht u eens in de buurt zijn, The Vic met een lang bezoek te vereren.

Maar waarom dit weekeinde zo legendarisch was? Niet alleen vanuit Nederland waren vaste gasten en (oud!)personeelsleden van In de Wildeman naar Beeston afgereisd, er waren ook Engelsen uit alle hoeken en gaten van het land. De broederlijkheid en warmte die bijna tastbaar was, de verbondenheid die voelbaar was – zij waren de bijkans vleesgeworden pluim op de hoed van Henk Eggens en Els van der Linden die In de Wildeman ooit begonnen. Natuurlijk heeft het team van het Kluphuis, al jaren onder leiding van Simon Fokkema, hierin ook een bepalende hand gehad. En hoewel het met veel van die prutsers behelpen blijft (met name de recente aanwas is van een bedroevend niveau), ik zou niet zonder ze willen. In de Wildeman is voor mij al jaren Café van het Jaar, zal ik maar zeggen. The Vic illustreerde dat met een prachtig feest, een mooie taart en geweldige live muziek. Henk en Els ontvingen het met een gepast traantje. Mijn God, wat houd ik van die mensen.

In de afsluitende speech sprak Nick Kelso, de ‘twin’ van The Vic, ongeveer gelijke woorden. De spijker sloeg hij echter snoeihard op de kop met de droge vaststelling dat ‘politici mogen doen wat ze willen: zelfs als er een Brexit komt zullen ze onze verbondenheid niet stoppen. Sterker nog, weekeinden als deze laten zien waarom Brexit het stomste idee ooit is: we horen bij elkaar!’ Sic transit gloria mundi… En zo gaan we weer terug naar Nederland, gesterkt door een verbindende ervaring. Ook bij In de Wildeman staan werkman en advocaat gebroederlijk naast elkaar, vaak in de persoon van de Slager en de Advocaat. Die slager kan me gestolen worden en dat vieze hondje van ‘m helemaal – maar ik ben bang dat ik hem om de hals vlieg als ik hem weer aan de bar tref.