Heel binnenkort vindt op woensdag 23 maart de tweede editie plaats van de Dutch Beer Challenge. Dit is de enige algemene keuring voor in Nederland (of speciaal voor de Nederlandse markt) gebrouwen bieren, en meteen een wedstrijd bovendien. Inschrijving staat open voor alle Nederlandse brouwerijen, daar is een inschrijfgeld van € 100 per bier aan verbonden waarmee de kosten worden gedekt. Een 28-koppige, internationale, jury proeft en keurt vervolgens de bieren op algemene kwaliteit en stijlechtheid. Als klap op de vuurpijl wordt ‘het beste bier van Nederland’ gekozen (in 2015 was dat ‘Mooie Nel’ van Jopen).

Michel en Lydian ontvangen de Mitra Award voor Beste Nederlands Bier

Bedenkers van deze wedstrijd zijn Marco Philipsen (Mitra Slijterijen), Fedor Vogel (Bier! Magazine), Henri Reuchlin (Bierburo) en ik zelf (Bier&cO). De organisatie en uitvoering besteden we uit aan Becomev die reeds jaren de Brussels Beer Challenge organiseert. Doelstellingen zijn onder andere de promotie van de Nederlandse Biercultuur, het bieden van kwaliteitslabels aan de consument en het bieden van sterke marketinginstrumenten aan de deelnemende brouwers. We dachten hiermee goed te doen en de Nederlandse bierliefhebbers een mooi initiatief te bieden. Maar is dat wel zo?

Soms twijfel ik daar aan, want toen ik de wedstrijd op Facebook aankondigde leek het wel of ik de stop uit een azijnvat had getrokken. Het commentaar was opvallend negatief: wat had deze wedstrijd voor zin, zat de slager niet zijn eigen vlees te keuren, en boven alles: hoezo het beste bier – waarom niet het lekkerste bier? Ik moet toegeven dat ik dat niet had verwacht – en het zette mij aan het denken.

Het waren vooral hardcore bierliefhebbers, door mij wel liefkozend als ‘geeks’ aangeduid, die in niet mis te verstane bewoording blijk gaven van hun twijfel aan nut en noodzaak van de Dutch Beer Challenge. Wie waren wij om een bier als ‘het beste’ te beoordelen – dat konden ze zelf heel wel! En daarbij, deden hun favoriete bieren wel mee? Zaten er niet te veel commercieel belanghebbenden in de jury, brouwers zelfs? En hoe zo, beoordelen op stijlechtheid? Waren wij, organisatoren en juryleden, niet vastgeroeste, (stok)oude en bebaarde ‘ons-kent-ons’ stumpers die nog aan stijlen deden – hadden wij niet door dat de moderne brouwer en drinker een broertje dood heeft aan stijlen? Een diepgevoelde en oprechte hartenkreet met een hoog ‘oude lullen moeten weg’-gehalte – zoals ik al zei, dat zet je toch aan het denken als oude lul zijnde, en moddervet bovendien.

De jury van DBC in 2015

Ik kan dan wel tegenwerpen dat in vrijwel elke bierjury brouwers zitten (die evenwel nooit hun eigen bieren te proeven krijgen), dat een verkiezing van het ‘lekkerste’ bier inhoudelijk onzin is omdat je over smaak niet twisten kunt en dat je nooit te horen krijgt wie wel of niet deelnemen: je hoort alleen over de prijswinnaars. Ik kan tegenwerpen dat de invulling van een jury altijd gebeurt op basis van ervaring, kennis en kunde – veel zaken die met de jaren en/ of studie komen – en dat twijfelen aan nut van stijlen en schelden op oude lullen van alle tijden is, tot de revolutionaire jongelingen zelf de gevestigde orde zijn geworden. Ik kan, kortom, allerhande verklaringen, excuses en argumenten aanvoeren – maar ik doe het niet. Ik ben nog aan het denken, en ik ben benieuwd naar meer meningen over zin en onzin, nut en noodzaak van bierwedstrijden. Lezer, help mij leren en vul de poll in. Ondertussen gaan wij door op de ingeslagen weg maar ik sluit niet uit dat wij de koers verleggen. Dank alvast!