Donderdag 23 en vrijdag 24 februari mocht ik jureren bij de ‘Tsjechische en Moravische Bier Kroonkurken’, een bierwedstrijd met – hoe verrassend – louter Tsjechische en Moravische bieren, in een originele opzet. Naast bier van de fles werden er namelijk vooral bieren van tap gejureerd: een batterij van twintig tweekraans taps stond er speciaal voor opgesteld, en gedurende de wedstrijd werden er vaten verwisseld en de kranen gespoeld!

Dat kan je slechter treffen

Wie mij een beetje kent weet dat ik mij ongeveer in de hemel waande. Ik ben een groot fan van pilseners en lagers, zeker de originele varianten en de noord-Duitse: die laatste barsten van de knisperende hop, terwijl de Beierse en Tsjechische pilseners toch vooral een moutkarakter hebben. Pilsener ontleent zijn naam aan de Tsjechische stad Pilsen en het stroomt zo’n beetje door de aderen van elke rechtgeaarde Tsjech. Ze brouwen er ook donkere lagers, zoals Brooklyn het in 1986 opnieuw uitvond: daarnaast enkele porters, stouts en de inmiddels onvermijdelijke IPA. De strijd ging tussen acht (8!) IPA’s, een porter, een stout, twee Imperial stouts, een ‘sour fruit ale’, zesentwintig donkere lagers en eenhonderd zesendertig (136!) ‘Boheemse stijl pilsener en lager’. Alsof Vrouw Holle haar kussen opschudde, zeg maar.

Uiteindelijk worden alle bieren beoordeeld en de best scorende brouwerijen worden dan gelauwerd. De uitslag volgt over een maand. Naast Tsjechische kasteleins, brouwers en (bier)journalisten was er een internationale jury waarin ondergetekende met Carl Kins (Belgisch bierschrijver en –kenner) en Tim Hampson (Engels bierschrijver en –

‘Groots’ bier jureer je in grootse glazen – toch, Derek?

kenner) plaatshad. Ik dacht dat ik gek werd: het ene na het andere wonderschone bier kwam op tafel. Natuurlijk waren er negatieve uitschieters: zo hoort een beetje diacetyl in het Boheemse pils, maar er zat er een tussen waarmee gemakkelijk de weekproductie van Werther’s Echte op smaak had kunnen worden gebracht. Het gemiddelde niveau lag evenwel uitzonderlijk hoog: negen op de tien bieren scoorden boven het predicaat ‘ruim voldoende’. Uitzondering was de categorie IPA: veel verder dan een donkerblond tot amber gekleurd, bovengistend bier tot bloedens toe van hop voorzien komt men er nog niet. De balans is ver te zoeken en ik hoop dat ze er gauw weer mee ophouden.

Er was Godlof ruim voorzien in vrije tijd, en zo kon ik de ‘Gouden Stad’ weer eens goed in mij opnemen: ik ben er vaak geweest, de laatste keer precies tien jaar terug. De eerste keer was ik er in 1986, op schoolreisje met 5VWO: de muur stond nog en de deprimerende druk van het communistisch regime voelde je duidelijk. Wij middelbare scholieren waanden ons als Texaanse oliebaronnen en ik vrees dat wij ons ook zo gedroegen. Het is dertig jaar geleden, de euro bestond nog niet, en een halve liter pils kostte omgerekend naar nu 20 euro cent. Die pils was uitzonderlijk goed – en dat zijn ze er nog steeds. Onbegrijpelijk eigenlijk dat deze bierstijl elders ter wereld vrijwel verworden is tot een slap aftreksel van het origineel, bijna een slechte brouwersgrap.

‘In de Zwarte Stier’ – Praags bierlokaal

Stap willekeurig welk café binnen – naast vijf restaurants vind je in elke straat zeker drie kroegen – en je kunt rekenen op een perfect getapt glas bier. Er zal heus wel eens iets fout gaan, getuige de wedstrijd, maar over het algemeen zit je gebeiteld. U Kata, Pivovarsky Dum, U Zhlate Tigra, U Supa, U Jary, Ostry – geen willekeurige voorbeelden en juist daarom zo exemplarisch. Welke Nederlandse brouwerij pakt deze handschoen nou eens op en brouwt een dijk van een Boheems pils, een lager desnoods?

Overigens: vermijd de gedachte aan bier op het vliegveld. Smakelijk en kundig getapt, maar je betaalt er tussen het drie- en vijfvoudige, zelfs in vergelijking met de ‘dure’ binnenstad. Pure diefstal, of moderne piraterij zo u wilt. Maar, zoals de dienstdoende kelner ook zei: ‘This is not Old Town. This airport.’ En daar had ik dan weer niet van terug.