Peter van der Arend, Zytholoog en Horecaondernemer, schrijft tegenwoordig een column in Misset Horeca. Dat doet hij, zoals alles dat hij doet, meer dan goed. Zijn laatste column, van 16 oktober, gaat over huisbier en de meerwaarde daarvan. Daar heb ik dan ook weer een mening over.

Peter verhaalt over het recente en onverwachte bezoek van U2 aan zijn Proeflokaal Arendsnest, het in Nederlands bier gespecialiseerde café dat hij in het jaar 2000 opende en waarmee hij zijn tijd – maar vooral de Nederlandse brouwers – ver vooruit was. Na een deugdelijke uitleg over de bieren die Arendsnest schenkt kozen de rockers als één man voor het huisbier Tempelbier. Waarom ze dat deden vertelt hij niet, maar hij bezingt verder wel de lof van dit café-eigen bier, dat ‘goed voor de uitstraling is, en waarvoor je gasten terugkomen’. Ook spreekt hij een vermanend woord: laat wel een eigen recept brouwen, laat dat desnoods door een professional bedenken, maar plak niet je huisetiket op een bestaand bier. Peter ergert zich daaraan, want het is niet creatief of origineel – en feitelijk zelfs klantenbedrog. Ik ben het vaak met Peter eens, maar nu niet. Sterker: wat een onzin!

Ik geloof dat de klant zich niet bedot voelt als je een bestaand bier neemt, dat van je eigen naam en logo voorziet en het vervolgens verkoopt. Natuurlijk mag je zelfs niet suggereren het zelf gebrouwen te hebben, en het spreekt dat de echte brouwer het ermee eens moet zijn, dat dan weer wel – deze zal er ook een lagere prijs voor beuren, want hij hoeft geen marketing te bedrijven. Peter laat zijn Tempelbier bij Jopen brouwen, naar eigen recept – dat is prachtig! Maar al zou hij Mooie Nel bij Jopen inkopen, onder de afspraak dat hij het als Mooie Peter, of Tempelbier of eender hoe in zijn cafés verkoopt – zou u zich dan bedot voelen? Lijkt mij niet. Het blijft een prima bier ongeacht de naam. Waarschijnlijk verkoopt Peter het dan goedkoper dan Mooie Nel, tegen een goede prijs (laat dat maar aan Peter over).

Andersom zou ik het wel hebben: als ik Mooie Nel bestel en het blijkt een ander bier te zijn, dan zou ik mij bedonderd voelen. Daarom vond ik Olm ook zo stom: die werkten mee aan ondernemers die Olm goedkoop inkochten en vervolgens schonken in Heineken of Grolsch glazen, suggererend dat die merken in het glas zaten. Dat is ook niet origineel, met kwade wil wel weer creatief, maar ronduit bedrog en oplichting. Het verkopen van een bestaand bier onder een andere naam met toestemming van de merkeigenaar is dat niet. Dat is gemakkelijk en praktisch – maar geen bedrog. Er zijn overigens genoeg brouwerijen die een en hetzelfde recept onder meerdere namen op de markt brengen – is dat bedrog? Het is zeker wat opmerkelijk, maar of het bedrog is betwijfel ik.

Vroeger lieten cafés een ‘eigen’ bier brouwen omdat ze een smaakprofiel voor ogen hadden dat niet verkrijgbaar was. Het bleek ook vaak voordeliger dan een bestaand bier, want de brouwer hoefde er geen spiegels en kralen bij te leveren. Het huisbier werd dan ook voor een schappelijke prijs aangeboden, dat vonden de klanten natuurlijk ook fijn. Met de huidige overvloed aan keuze van bieren, en ook nog eens gebrouwen door zeer kundige en kwaliteitsbewuste brouwers (wat was dat anders, in 2000) is een huisbier, zo bezien, volstrekt overbodig. Het blijft een margetechnisch interessant product – maar bovenal zal de huidige consument het beschouwen als een prima instapmodel dat het café in kwestie kenmerkt. En daarom ook denk ik dat U2 voor Tempelbier koos: een schappelijk gehopt, avontuurlijk en kwaliteitsrijk instapmodel speciaalbier waaraan je geen buil valt en gewoon goed zit. En gelijk hadden ze!